Miejska Biblioteka Publiczna

W połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku w Gomułkowskim PRL-u cztery warszawskie dziewczynki przysięgły sobie wieczną miłość do czwórki Beatlesów. Nic nie powinno z tego wyniknąć - a jednak wynikło. Po wielu latach dawne przyjaciółki spotykają się ponownie. Ale nie jest to sentymentalne spotkanie. Muszą zrozumieć, czemu ich dzieciństwo naznaczył cień tajemnicy. Odkrywają, że zostały wplatane w ponurą intrygę, którą mogą wyjaśnić tylko wspólnie.

Joanna Szczepkowska z pasją reportera odtwarza historię swojej rodziny. Wnuczka Jana Parandowskiego, córka Andrzeja Szczepkowskiego, odkrywa tajemnicę pochodzenia dziadka, z subtelnym poczuciem humoru kreśli sylwetki słynnych aktorów i pisarzy, którzy odwiedzali jej dom rodzinny.Wciągająca panorama świata polskiej inteligencji.

Dlaczego czasem fajnie być niefajnym? Co kryje się w restauracyjnym menu pod nazwą pulchnica złota boczkiem obcałowana? Kim są ludzie z deficytem uwagi? W książce jeszcze lepiej widać, że felietony Szczepkowskiej nie są doraźnym komentarzem do rzeczywistości. To przewrotne, niezwykle kunsztowne i ponadczasowe impresje, osnute wokół naszego życia, które autorka bacznie obserwuje. O uprzejmości i psychoterapii, miłości, eutanazji i seksualnych tabu. Gdy można z humorem. I zawsze z puentą.

Najczęstsze skojarzenie z Joanną Szczepkowską to jej role teatralne i filmowe oraz słynna wypowiedź z wywiadu telewizyjnego "na żywo": "Proszę państwa 4 czerwca 1989 roku skończył się w Polsce komunizm". Po latach okazało się, że różnie ocenia się to znamienne zdanie. I właśnie od tego momentu zaczyna się autobiografia aktorki Wygrasz jak przegrasz.

Ale, czy tylko aktorki? Okazuje się, że Pani Joanna sprawdziła się w wielu dziedzinach. Z sukcesem zajęła się pisaniem, wydając kilka książek i tomik wierszy. Jej pierwszą książkę krytycy ocenili jako bardzo interesujący i dojrzały debiut literacki. Ponadto tworzy scenariusze teatralne i filmowe, fotografuje, rysuje. Jest to więc kobieta wielu talentów - Leonarda jak nazwał ją w jednej z recenzji Tomasz Raczek.

Oczywiście jak w każdej biografii - tak i w tej - pojawiają się wątki rodzinne, czyli zmieniające się relacje z rodzicami i córkami, rozstanie z mężem. O mężczyznach w swoim życiu właściwie nie pisze, chyba, że w roli mentorów, autorytetów, przyjaciół. Celowo unika taniej sensacji.

Kulisy swojej zawodowej działalności autorka opisuje bardzo wstrzemięźliwie, stara się unikać formy plotkarskiej rodem z tabloidów. A jednak myliłby się każdy, kto sądzi, że to opowieść uładzona i ugrzeczniona. Joanna Szczepkowska ma zwyczaj mocno angażować się we wszystko co robi, zarówno w życiu osobistym jako córka i matka, a także w życiu zawodowym jako aktorka, reżyser, pedagog oraz na wszystkich innych polach, czyli jako pisarka, działaczka środowiskowa, osoba proszona o komentarz i znana z bardzo wyrazistych poglądów.

I właśnie tym poglądom, tym racjom poświęca w książce bardzo wiele miejsca. Ukazuje źródła swoich "środowiskowych konfliktów", pomówień, "zatargów" z mediami oraz hołdowanie odchodzącym wartościom takim jak jakość, treść czy styl. Pokazuje, że nie wszystko jest na sprzedaż i że nie we wszystko się zaangażuje pomimo kuszących apanaży.

Pytanie o tożsamość, które zadręcza Martę, to częsty problem aktorów, lektorów, tłumaczy - tych, którzy odtwarzają. Problemem samej autorki jest przeistaczanie się Marty w Marię Curie nie tylko psychiczne, ale też fizyczne, aż do bliźniaczej śmierci, zatracenie się w poszukiwaniu prawdy o Noblistce, które jest jednocześnie poszukiwaniem prawdy o sobie. Książka pokazuje Marię Curie w przełomowych chwilach życia, ale też na co dzień, fragmenty jej listów wplecione w całość, historię sławnego romansu, relacje z córkami, wreszcie śmierć. "